Ścieżki saperskie 1/3

Żołnierze 2 kompanii piechoty najczęściej wykonują zadania mandatowe patrolując swoją strefę odpowiedzialności. Często są to patrole samochodowe, jednak nie wszędzie da się dojechać, nawet dysponując samochodami terenowymi. W takie miejsca trzeba po prostu dojść pieszo. Jednak skąd możemy być pewni, że na swojej drodze nie spotkamy niewybuchu, albo - co gorsze - miny przeciwpiechotnej ...
Aby zapobiec takiej właśnie ewentualności na misję przyjeżdżają również saperzy. Wytyczają oni ścieżki po których mogą się poruszać patrole. Ścieżki takie po obu stronach są oznaczone czerwoną farbą. Oczywiście nie są to ciągłe linie. Znaki powtarzają się co około 5 metrów.
Ścieżki takie nie są bezpieczne już na zawsze po jednokrotnym przejściu saperów. Przecież podczas każdej pory deszczowej spadają ogromne ilości deszczu, które wypłukują nowe, zagrzebane dotychczas w ziemi niewybuchy. Dlatego też w czasie mokrej pory roku ścieżki są zamykane, a ponowne ich otwarcie następuje dopiero na początku pory letniej poprzez ponowne przejście po nich saperów.
Saperzy podczas każdego przejścia sprawdzają ścieżkę wykrywaczem metalu i poprawiają znaki. Zwykle odbywa się to w ten sposób, że na początku idzie saper - żołnierz zawodowy (oficer albo chorąży) z wykrywaczem metali. Zanim idą dwaj saperzy (żołnierze służby zasadniczej) i oznaczają szlak. Jeden znaczy stronę prawą, a drugi lewą. Obaj niosą wiaderka z farbą. Oczywiście saperzy przechodzący wszystkie ścieżki po raz pierwszy są najbardziej narażeni na skutki wybuchu